आज ‍‌ऊ नछुनी भएकी छे !

हिजो सम्म मन चन्चल, फुरुङ भएकी ऊ
आज मौन छे
१२ औं वसन्त पारगरी १३ मा भर्खर टेकेकी
मात्र थिई
आज उसकाे मन डर र लाजले भरिएको छ
आज उ घर छेउ पर्न पनि डराउँदै छे ।
आज उ नछुनी भएकी छे ।

इजोरिया जस्तो मुहार आज औँसीको रात जस्तो देखिन्छ
हिजो सम्म पंख फिजाउने ऊ,

आज बर्षातमा भिजेको चरी जस्तै लगलगाइ रहेकी छे
आज अँध्यारो कोठाको शरणमा छे
चुपचाप बेखबर एकदम एक्लिएकी छे
आज उ नछुनी भएकी छे ।

सबैसँग हिजो सम्म हातोमालो गर्ने उ
आज उस्ले कसैलाई छुन मिल्दैन रे !
बुबाकी प्यारी छोरीले आजबाट बुबाको मुख समेत हेर्न मिल्दैन रे
भाइ बहिनीसँग खेल्ने उ , आज मनको बाघलाई झेल्ने भएकी छे
आज उ नछुनी भएकी छे ।

हिजो सम्मको कलिलो पालुवा
आजबाट ढकमक्कै फुल्दै थियो
यो रोग हो ?
वा
के हो ?
ऊ अझै छुट्टाउन सक्ने भैसकेकी छैन
उसका योनाङ्ग रगताम्य छ्न् मानौ कसैले छुरा रोपेको हो
पेट कट कट खाइ रहेको छ , मानौ कसैले आरा चलाएको हो
ऊ निकै आत्तिएकी छे, हतासिएकी छे
आज ऊ नछुनी भएकी छे

यो उसलाई मात्रै भएको हो कि सबैलाइै हुन्छ ?
ऊ अझै यो प्रश्न मनमा डुलाइ रहेकी छे
आमाले ‘त नछुने भईस , आजबाट ठुली भैइस’ भन्दा
ऊ आफ्नो बालापन सम्झेर रोइ
‘तैले कसैलाइै छुनु हुदैन’ भन्दा त्यो परिबन्ध
सम्झेर रोइ
पीडाले रोइ , बेचैनी ले रोइ , सबै भन्दा धेरै त उसमा देखिएको एकाएक परिवर्तनले रोइ
आज ऊ नछुनी भएर रोई

सुन न !
उसलाई बालापनको नदि तरेर बैसको किनारा लागेको
सुन्दर कुरा कसैले भनि देउ न हो
सृष्टि गर्ने अद्भुत शक्ति उ भित्र पनि भएको कुरा
कसैले सुनाइ देउ न हो
बैसको दलिन टेकेर सौन्दर्यको पर्दा उघारेको दुर्लभ क्षण
कसैले बुझाइ देउ न हो
कुनै कुराको समाधी केही कुराको उदय हो भनेर सम्झाइ देउ न हो
ऊ अब उर्बर बनी, उसको उर्बरताको उत्सब सबैले मनाइ देउ न हो
यो उसको पहिलो महिनावारी हौसला, उत्साह, ढाढस र स्नेहले सजाइ देउन हो
ऊ नछुनी भएकी हैन कसैले बुझाई देउ न हो ।